Bordoże Forum

blue.berry

Zawsze wydawało mi się, że znajdę tysiące słów, kiedy nadejdzie ten moment, aby podzielić się żalem i smutkiem po Twoim odejściu. A okazało się że nie… jest we mnie wielka cisza i pustka. Jakby świat się zatrzymał, wszystko zamarło w bezruchu, wstrzymało oddech.
Byłeś koło mnie 11 lat. Kiedy się pojawiłeś, radośnie wymyśliliśmy, że będziesz chodził ze mną do pracy, aż dorośniesz. Chodziłeś do samego końca. Wygląda na to, że byłeś jednym z najbardziej zapracowanych psów w Polsce. Pamiętam, jak któregoś razu przez parę miesięcy pracowałam w domu, dostałeś prawie depresji. Całe dnie leżałeś na kanapie łapami do góry, a nasz weterynarz był gotów podawać ci prozak. Uwielbiałeś chodzić do pracy. Oprócz ostatnich miesięcy. To był znak, że już jest bardzo źle. Kiedy pojawiły się poranki, gdy pokazywałeś całym sobą, że nie chcesz wstawać, że nie masz siły, że pospałby jeszcze godzinę, dwie. Byłeś przeszczęśliwy, kiedy któreś z nas, ujęte twoją bezradnością i niemocą zostawało w domu. Mogłeś wtedy spać do późna, a potem grzać się na trawie w ogrodzie.
Gdy patrzę wstecz, to widzę, że wygraliśmy każda bitwę o twoje zdrowie i życie. Od tej pierwszej w wieku paru miesięcy, po tą ostatnią sprzed roku. Udawało nam się raz za razem. To nic, że wszyscy się śmiali, że wiedzą dorównujemy studentom weterynarii V roku, a nasza apteczka z twoimi lekami spokojnie mogłaby posłużyć niejednej klinice. Dawaliśmy radę. Do końca. Nie wygraliśmy tylko z jednym. Ze starością. Nikt z nią nie wygra. Ale wiesz… to nie umniejsza smutku. Choć powinno. Bo przecież świadomość, że przeżyłeś dobre życie wychuchanego jedynaka powinna jakoś ukoić stratę. Nie koi.
Bo wiesz… jest za cicho. Nikt nie chrapie, nie szura pazurami po podłodze, nie wylizuje łap. Jak zawsze nie brakuje rzeczy wielkich i wzniosłych, ale tych drobnych, codziennych, ledwie wcześniej zauważalnych. Ciepła twojego futra, zapachu łap, całusów w fafle. Wiecznych podejrzeń i paranoi, patrzenia nam na ręce i uciekania do domu przyjaciół obok. Byłeś strasznym dziwakiem. Śmialiśmy się, że nikt nigdy ci nie wytłumaczył, że jesteś psem, a nie człowiekiem.
Już nigdy croissanty w sobotę rano nie będą smakować tak samo…
Kochanie moje, tak bardzo jest mi Ciebie brak…

Grendel
Sierpień 2001 – Wrzesień 2012

[link widoczny dla zalogowanych]